پیامبران در آئین های توحیدی
اﻋﺘﺒﺎری ﮐﻪ در هر دو ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ و اﺳﻼم ﺑﻪ ﺗﻮرات ﺗﻌﻠﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ارزش واﻗﻌﯽﺧﻮد اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ارزﺷﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ دو ﺁﺋﻴﻦ، ﻳﮑﯽ ﺑﻄﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و دﻳﮕﺮی ﺑﻄﻮر ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺮای ﺁن ﻓﺮاهﻢ ﺁوردﻩ اﻧﺪ، و ﻧﻘﺶ اﺳﺎﺳﯽ را در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﯽ دارد.
زﻳﺮا ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮدش ﻳﻬﻮدی ﺑﻮد،
و ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﻳﻬﻮدی و در درون ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻳﻬﻮدی ﮔﺬراﻧﻴﺪ.
اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺬهبی او ﺗﻤﺎﻣﺎ از ﺗﻮرات ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد وﻃﺮف ﺧﻄﺎب او ﻧﻴﺰ در هﻤﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ هایش ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻴﺎم ﺗﺎزﻩ وی ﮔﻮش ﺷﻨﻮاﺋﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ راهی ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﺮای او ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻴــﺎم را ﻧﺎﻗﺾ ﺗﻮرات ﻧﺪاﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﮑﻤﻞ ﺁن ﺑﺸﻤﺎرد: «ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻴــﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺗﻮرات و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﻣﻨﺴﻮخ ﮐﻨﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩ ام ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﮐﻤﺎل ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ.
ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺟﺎی هستندهیچ ﺣﺮﻓﯽ و ﻧﻘﻄﻪ ای از ﺗﻮرات از ﺑﻴﻦ ﻧﺨﻮاهد رﻓﺖ ﺗﺎ همه ﺁن ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ» (ﻣﺘﯽ، ﺑﺎب ﭘﻨﺠﻢ، ١٧
و١٨)،
در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻼ ﺧﻮد وی ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮف هاو ﻧﻘﻄﻪ های ﺑﺴﻴﺎری از ﺗﻮرات را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد،
ﺑﻠﮑﻪ اﺻﻮﻻ ﺑﺮداﺷﺘﯽ از ﺧﺪا و دﻳﻦ و اﺻﻮل اﺧﻼﻗﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺪان ﻣﻄﺮح ﮐﺮد ﮐﻪ درﺳﺖ در ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮداﺷﺖ های ﺗﻮراﺗﯽ ﺑﻮد.
ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﻴﮑﻪ ﭘﻴﺎم ﻋﻴﺴﯽ - ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻳﮏ ﭘﻴﺎم ﺟﻬﺎﻧﯽ و ﻧﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﻳﻬﻮدی ﺑﻮد - ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﻣﺮزهای ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﺋﯽ و ﻧﮋادی و ﻣﺬهﺒﯽ ﻗﻮم ﮐﻮﭼﮏ ﻳﻬﻮد رﻓﺖ و در اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﭘﻬﻨﺎور رم و ﻣﺤﻴﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﺁن زﻣﻴﻨﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪی را در درون ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺤﺮوم و ﻏﻼﻣﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮای ﮔﺴﺘﺮش ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺖ،
اﻳﻦ ﭘﻴﺎم (ﮐﻪ ﺑﻌﺪا اﻧﺠﻴﻞ ﻧﺎم ﮔﺮﻓﺖ)
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﻪ و ﻣﮑﻤﻞ ﭘﻴﺎم دﻳﮕﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮرات اﻋﻼم ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣذهبی ﻳﮑﯽ از ﻣﺘﺼﺮﻓﺎت ﮐﻮﭼﮏ اﻳﻦ اﻣﭙﺮاﺗﻮری در ﺑﺨﺶ ﺧﺎوری درﻳﺎی ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ ﺑﻮد، و ﻧﻮﻣﺬهبان ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻟﺰاﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ هر دو ﭘﻴﺎم را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺎم هائی واﺑﺴته ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ و ﻣﮑﻤﻞ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ،
در ﺻﻮرﺗﻴﮑﻪ ﺑﺨﺶ ﺗﻮراﺗﯽ ﺁن ﻧﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ارﺗﺒﺎﻃﯽ داﺷﺖ
و ﻧﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺤﺘﻮی ﭘﺎﺳﺨﮕﻮی ﻧﻴﺎزهﺎی ﻓﺮدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻧﺎن ﺑﻮد.
ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﻧﺎم اﻧﺠﻴﻞ
ﺑﺪاﻧﺎن ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﻧﺎﻣﺘﺠﺎﻧﺴﯽ از ﺗﻮرات ﮐﻬﻦ و از اﻧﺠﻴﻞ ﻧﻮ ﺑﻮد، ﮐﻪ اﻟﺰاﻣﺎ ﻳﻬﻮﻩ ﺧﺪای ﺗﻮرات را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ اﻳﻨﺸﺘﺎﻳﻦ ﺧﺪاﻳﯽ ﺷﺮور، اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮ، ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮز و ﺣﻘﻴﺮ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮادف ﺑﺎ همان ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد ﮐﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻋﻴﺴﯽ
او را ﻣﻈﻬﺮ اﻋﻼی ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﻣﻮازات اﻳﻦ اﺳﺘﺤﺎﻟﻪ، ﺷﻴﻮخ ﻣﺬهبی ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﭼﻮن اﺑﺮاهﻴﻢ و
ﻟﻮت و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب و ﻣﻮﺳﯽ و ﻳﻮﺷﻊ و ﻋﺬرا و اﺷﻌﻴﺎء و دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﺷﺪﻧﺪ
و از اﻳﻦ راﻩ در ﻃﻮل ﻗﺮون ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮان و هنروران ﻣﺴﻴﺤﯽ ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ از دوران رﻧﺴﺎﻧﺲ همه اﻳﻦ ﺷﻴﻮخﻣﺤﻠﯽ ﺗﻮرات را در هاﻟﻪ ای از ﺗﻘﺪس ﺟﺎی دادﻧﺪ ﮐﻪ در ﺧﻮد ﺗﻮرات ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﺁن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ.
واﻗﻌﻴﺖ ﺗﺎرﻳﺨﯽ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺮوز اﺛﺮی از ﺗﻮرات ﺟﺰ در ﻧﺰد ﺧﻮد ﻣﻠﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﻳﻬﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد،
و ﺻﺪها ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوزﻩ ﺁن را ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرﻧﺪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻣﯽ از ﺁن ﻧﻴﺰﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ای در همین زﻣﻴﻨﻪ در ﺟﻬﺎن اﺳﻼم ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ، زﻳﺮا اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺰ - ﺑﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻳﻬﻮدی ﻧﺒﻮد -ﺁﺋﻴﻦ ﻧﻮﺧﺎﺳﺘﻪِ ﺧﻮد را، ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﮋوهﺸﮕﺮان ﻣﻮرد ارزﻳﺎﺑﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻧﻪ ﻳﮏ ﻣﺬهﺐ
ﻧﻮ ﺑﻠﮑﻪ اداﻣﻪ دو ﺁﺋﻴﻦ ﺗﻮﺣﻴـــﺪی دﻳﮕﺮ ﻳﻬﻮدی و ﻣﺴﻴﺤﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯽ از ﭘﻴﺮوان ﺁﻧﻬﺎ در ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن و درﺳﺮزﻣﻴﻦ های دﻳﮕﺮ ﺧﺎور ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ.
در ﻧﺘﻴﺠﻪ همان اﺳﺘﺤﺎﻟﻪ ای ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ در ﻣﻮرد ﺗﺒﺪﻳﻞ
ﺷﻴﻮخ ﻳﻬﻮدی ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد در ﺟﻬﺎن اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻴﺰ در اﻣﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻳﻦ ﺷﻴﻮخ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻋﺎﻟﻢ
اﺳﻼم اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ.
اﺑﺮاهیم ﻟﻮت، اﺳﺤﺎق، ﻳﻌﻘﻮب، ﻣﻮﺳﯽ، ﻳﻮﺷﻊ، ﺷﺎﺋﻮل، داوود، ﺳﻠﻴﻤﺎن، اﻳﻮب، ﻋﺬرا، ﻳﻮﻧﺲ، ازﭼﻬﺎر ﭼﻮب ﺻﺮﻓﺎ ﻳﻬﻮدی ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ
و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺁﻧﻬﺎ
ﻣﻄﻠﻘﺎً ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ در ﺧﻮد ﺗﻮرات درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﺎن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ و ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ از زﺑﺎن ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﻮرد وﺣﺪاﻧﻴﺖ اﻟﻬﯽ و دﻋﻮت ﺑﻪ ﻗﺒﻮل ﺁن ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻏﻴﺮ از ﺁن ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن در ﺗﻮرات در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻳﻬﻮﻩ و ﻗﻮمﻳﻬﻮد ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر